آنچه در وهله اول از ترکیب میکروآلبومین به ذهن متبادر می‌شود یکنوع مولکول کوچک آلبومین است، اما واقعیت این است که این عبارت به مفهوم مقادیر کم آلبومین به کار می‌رود. میکروآلبومین فقط در ادرار سنجیده می‌شود.
به طور سنتی پروتئین موجود در ادرار که شامل آلبومینْ، گلوبولین و پروتئین تام هورسفال می‌شود، عمدتاً توسط رسوب با اسیدهایی چون سولفوسالیسیلیک و تری‌کلرو استیک اندازه‌گیری می‌شود. این روشها حساسیت لازم برای آشکار‌سازی مقادیر کم پروتئین را ندارند و تا ۱۵۰ میلی‌گرم پروتئین در ادرار ۲۴ ساعته با روشهای رسوب اسیدی نرمال تلقی می‌شود. مقدار آلبومین در بین پروتئینهای دفعی به طور طبیعی بین ۲۰-۱۰ میلی‌گرم در ۲۴ ساعت است ولی اهمیت سنجش آن در بیماری‌های کلیوی بیشتر است چرا که بیشتر پروتئین دفعی در بیماران کلیوی از نوع آلبومین می‌باشد، به همین‌جهت واژه پروتئینوری و آلبومینوری در متون پزشکی معمولاً به‌طور مترادف به کار می‌روند، لذا می‌توان به طور کلی به سنجش آن اکتفا نمود.
روشهای سنجش میکروآلبومین:
به‌طور کلی دو دسته روش برای اندازه‌گیری میکروآلبومین وجود دارند:
- روشهای مبتنی بر استفاده از رنگ‌ها مانند کوموسی بلو
- روشهای ایمونولوژیک که معمولاً از یک آنتی‌بادی منوکلونال بر علیه آلبومین استفاده می‌شود و به صورت توربیدومتری یا کروماتوگرافی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
معمولاً روشهای مبتنی بر ترکیب رنگی فاقد حساسیت و خصوصیت لازم جهت سنجش کمی بوده و بیشتر در روشهای غربالگری مورد استفاده قرار می‌گیرند.
اهمیت بالینی:
در ابتدا وجود میکروآلبومینوری در بیماران دیابتی بررسی شد و گفته می‌شود که در بیماران دیابتی که میکروآلبومینوری بیش از حد طبیعی است احتمال ابتلا به نارسایی مزمن کلیوی بیشتر است. اینک در مورد سایر بیماری‌های مزمن همچون پرفشاری خون نیز این تصور وجود دارد، ضمن اینکه براساس برخی مطالعات احتمال ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی در کسانی که میکرو آلبومینوری دارند بیشتر است.
برای اثبات میکروآلبومینوری باید ۳-۲ نوبت آزمایش در طی ۶ ماه انجام شود و نتایج آنها بالاتر از حد طبیعی باشد. در این صورت این بیماران تحت مراقبتهای بیشتر قرار می‌گیرند و البته برخی اقدامات درمانی جهت پیشگیری از نارسایی کلیوی هم توصیه شده است
.
تست میکروآلبومین برای چه کسانی درخواست می‌شود؟
براساس توصیه بنیاد ملی کلیه در امریکا، تمام بیماران دیابتی بین ۱۲ تا ۷۰ سال حداقل سالی یک بار باید از نظر میکروآلبومینوری چک شوند. اما انجمن دیابت آمریکا می‌گوید در دیابت نوع یک ۵ سال پس از تشخیص باید به طور سالیانه و در دیابت نوع دو در ابتدای تشخیص این تست انجام شود و سپس به طور سالیانه تکرار گردد.
بیماران مبتلا به پرفشاری خون نیز باید به طور منظم از نظر میکروآلبومینوری چک شوند.
سایر مواردی که موجب افزایش آلبومین در ادرار می‌گردند:
- ورزش
- عفونت ادراری
- ترشحات واژن
- دهیدراتاسیون
- وجود خون در ادرار
- تب
- نارسایی قلبی
- برخی داروها نظیر آسپیرین، گلوکوکورتیکو استروئیدها و آنتی‌بیوتیک‌ها
نکته مهم: جهت جلوگیری از موارد مثبت کاذب موارد فوق را مد نظر داشته باشید
نمونه:
این آزمایش در نمونه رندم، نمونه صبحگاهی، نمونه دو ساعته یا نمونه ۲۴ ساعته انجام می‌شود. توصیه بر این است که ابتدا در نمونه صبحگاهی همزمان با سنجش کراتینین ادرار انجام شود. نسبت آلبومین به کراتینین ادرار تخمین بهتری از وضعیت دفع آلبومین نشان می‌دهد.
فراپژوهش
